Oudje

Vaak sta ik er even bij stil hoe bijzonder het is dat ik kan schrijven over ons oudje, Zyrah. Een Whippet van 12 jaar, duidelijk niet ‘piep’ meer, maar nog lang niet ‘op’. Thuis wat strammer in haar bewegingen, maar je moet haar eens door het bos zien schieten! Haar snoetje wordt steeds grijzer maar binnenin het koppie zit alles nog goed, gelukkig. Elke dag die er nog bij komt is een cadeautje en zo zal menig senioreigenaar er over denken.

Maar bij ons is het lètterlijk waar, want het had maar een haartje gescheeld of ze was er niet meer geweest. Ze leeft namelijk al 11 jaar op geleende tijd, dat is nogal wat! Mijn gedachten gaan terug naar een week voordat ze 1 jaar werd. Ze rende achter een vogeltje aan (en Whippets gaan hárd!) en knalde in de draad van een hekje dat we geen van beiden hadden gezien. Na een vreselijke gil zag ik haar roerloos op de grond liggen. Ik vreesde het ergste en liep huilend zo snel als ik kon naar huis. Ze leek met elke stap zwaarder te worden en de 20 minuten naar huis duurden ein-de-loos. Veel te hard naar de dierenarts gereden,  waar we direct naar binnen mochten. Na een onderzoek met pijnstillers naar huis, maar al snel bleek dat het niet goed zat en al helemaal niet goed kwam, dus door naar Utrecht. Daar bleek dat de eerste nekwervel was gebroken, de punt van de tweede was er in geschoten en zat muurvast. Ik ging de deur uit met de uitspraak “Inoperabel: bidden om een wonder of in laten slapen”. Brullend naar huis, jankend op de grond naast haar mand, snotterend proberen door te gaan met het normale leven.

Om te voorkomen dat Zyrah uitgleed over het laminaat, ze zwalkte namelijk als een dronkelap, werden overal matjes en kleedjes neergelegd. We zagen echter geen enkele vooruitgang, stopten met bidden en belden met een verstikte stem de dierenarts die thuis zou komen voor het verlossende spuitje. Vrij nemen kreeg ik niet voor elkaar (“het is toch maar een hond?!”) dus die dinsdagochtend met enorm bezwaard hart naar het werk. Bij thuiskomst echter leek Zyrah ineens ietsjes minder wankel te lopen. Aan het einde van de dag meende mijn man ook enige verbetering te zien. Ondanks de twijfel (was het ‘wishful thinking’?) de dierenarts afgebeld om het nog even aan te zien. Maar elke dag was een minieme verbetering, een béétje vastere stap te zien en heel voorzichtig begonnen we toch in een wonder te geloven….

’s Zaterdags buiten even met de buren in gesprek, de hondjes snuffelden wat rond en Zyrah wiebelde ook naar buiten, naar ons toe. De buurman zag hoe ze liep en vroeg: “Van de week hoorde ik een ijselijk gegil bij jullie in huis, heeft zij zich bezeerd?”. Terugrekenend bleek het om dinsdag te gaan. Opnieuw foto’s laten maken waaruit bleek : alles was weer zoals het hoort. Waarschijnlijk is ze gevallen of uitgegleden en haar eigen chiropractor geweest: de 2e wervel was losgekomen waardoor de eerste perfect had kunnen genezen. Het heeft nog lang geduurd voor ik haar weer los durfde te laten lopen...... Twaalf jaar oud is ze nu. Ze is nog steeds de baas en laat haar gezag ook weer over de nieuwe pup gelden. Ze is altijd speciaal gebleven en ik hoop dat het nog heel lang duurt eer zij haar positie als senior moet afstaan!

 

-Wij zijn enorm dankbaar dat Zyrah nog ruim twee jaar na het schrijven van dit stuk bij ons mocht blijven-

 

Veronica van Ameijde